احتمال غير منى و بول را هم بدهد نه غسل بر او واجب مى‌شود و نه وضو. و اما اگر فقط منى و بول را احتمال مى‌دهد، پس اگر هر دو استبراء را قبل از غسل انجام داده و اين رطوبت مشتبه بعد از غسل خارج شده واجب است احتياط نموده، هم غسل كرده و هم وضو بگيرد. و اگر هر دو استبراء را بعد از غسل انجام داده باشد و سپس رطوبت مذكور خارج شود تنها وضو كافى است.

مسأله 17- اگر بعد از بيرون آمدن منى غسل كند سپس رطوبت مشتبه بين منى و غير آن خارج شود و شك كند كه استبراء به بول كرده يا نه، بنا را بر عدم آن مى‌گذارد، پس غسل بر او واجب است. و اگر احتمال بول بودن رطوبت را هم مى‌دهد احتياط (مستحب) آن است كه علاوه بر غسل وضو هم بگيرد.

مسأله 18- غسل جنابت در تمام چيزهايى كه وضو در آن‌ها شرط است از وضو كفايت مى‌كند.

مسأله 19- اگر در بين غسل، حدث اصغر از شخص سربزند بنابر اقوى غسلش باطل نمى‌شود، و ليكن بعد از غسل براى چيزهايى كه وضو در آن‌ها شرط است بايد وضو بگيرد. و احتياط (مستحب) اين است كه غسل را به قصد آنچه كه بر او واجب است- غسل كامل يا تكميل آن- از نو شروع كند و بعد از غسل وضو هم بگيرد.

مسأله 20- اگر به قصد غسل در آب فرو رود و سپس شك كند كه به نيّت ارتماسى بوده تا اينكه از غسل فارغ شده باشد يا به نيّت ترتيبى و به قصد سر و گردن بوده است تا دو طرف بدن باقى مانده باشد، واجب است احتياط كند و دو طرف را غسل دهد و از سر گرفتن غسل واجب نيست. بلكه بنابر احتياط (واجب) اگر غسل را به نيّت ارتماسى از سر بگيرد كفايت نمى‌كند.

مسأله 21- اگر كسى كه جنب بوده نماز بخواند و بعد از نماز شك كند كه غسل كرده يا نه، بنا را بر صحت نماز مى‌گذارد، ولى براى اعمال آينده بايد غسل نمايد. و اگر اين شك در بين نماز باشد، نمازش باطل مى‌شود و احتياط (مستحب) اين است كه نماز را تمام كند و بعد از غسل نيز اعاده نمايد.