البته اگر قبل از سپيده صبح بالغ شود، بايد روزه بگيرد. و شخص نابالغى كه نيّت روزه مستحبى كرده و در بين روز بالغ شود، احتياط (مستحب) آن است كه آن را تمام كند، بلكه اگر قبل از ظهر بالغ شود و چيزى نخورده باشد، احتياط (مستحب) است كه نيّت روزه نموده و آن را به اتمام رساند.

مسأله 4- اگر شخصى كه مسافر نيست قبل از ظهر مسافرت كند، بايد افطار كند و اگر بعد از ظهر مسافرت كند، بايد روزه‌اى را كه گرفته ادامه دهد و روزه‌اش صحيح است. و اگر مسافر بود و به وطن خود يا جايى كه تصميم دارد ده روز در آنجا بماند برسد، در صورتى كه قبل از ظهر باشد و كارى كه روزه را باطل مى‌كند، انجام نداده باشد، بايد روزه بگيرد و اگر بعد از ظهر باشد يا قبل از ظهر باشد، ليكن كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام داده باشد، روزه بر او واجب نيست.

مسأله 5- شخص مسافرى كه حكم شرعى را نمى‌داند (كه روزه مسافر باطل است) اگر روزه بگيرد، روزه‌اش صحيح و براى انجام وظيفه‌اش كافى است، همان طور كه در جاهل به حكم نماز مسافر دانستى؛ زيرا شكسته خواندن نماز مثل روزه نگرفتن است و روزه گرفتن مانند نماز تمام خواندن است، پس هرچه درباره نماز گفتيم، اينجا هم جريان دارد، بنا بر اين هركس نمازش را بايد تمام بخواند مثل چاروادار و كسى كه به سفر معصيت رفته و كسى كه در جايى قصد اقامت نموده و كسى كه سى روز در رفتن و ماندن مردد باشد و غير اينان بايد روزه بگيرند. البته در مسافرتى كه به قصد شكار كردن براى تجارت رفته، بايد روزه‌اش را افطار كند و نماز را احتياطاً جمع بخواند. و كسى كه فراموش كرده مسافر است و روزه گرفته، اگر بعد از وقت يادش بيايد، بايد قضاى اين روز را بگيرد بر خلاف نماز (كه اگر نماز را تمام خوانده، قضا ندارد) همان‌گونه كه گذشت. و در اماكن چهارگانه (اماكن تخيير) بايد افطار كند ولى نماز را مخيّر است كه قصر بخواند يا تمام. و اگر بعد از ظهر مسافرت كند، بايد روزه‌اش را ادامه دهد ولى نماز را بايد شكسته بخواند. و اگر مسافر بعد از ظهر به وطن برسد، بايد روزه نگيرد، ولى اگر نماز را نخوانده باشد، بايد تمام بخواند. و قبلًا در كتاب نماز گفته شد كه معيار در شكسته شدن نماز اين است كه‌