فقير چند نفر عايله داشته باشد، مى‌تواند به تعداد نفرات عايله‌اش براى هر كدام يك مدّ طعام به او بدهد، در صورتى كه مطمئن باشد كه به آنان مى‌خوراند و يا مى‌دهد. و مدّ يك چهارم صاع است و صاع ششصد و چهارده مثقال و يك چهارم مثقال است.

مسأله 9- دادن كفّاره روزه يا غير آن از طرف ميّت، تبرّعاً (بدون درخواست عوض) جايز است، ولى تبرّع آن از طرف كسى كه زنده است، اشكال دارد و احتياط (واجب) آن است كه تبرّع نكند، مخصوصاً در كفّاره روزه.

مسأله 10- در تحقق پى‌درپى بودن دو ماه روزه (كه در كفّاره ماه رمضان لازم است) روزه ماه اول و يك روز ماه دوم كه پى‌درپى باشد، كفايت مى‌كند و در بقيه آن مى‌تواند حتى با اختيار، تفرقه بيندازد و اگر در بين روزهايى كه بايد پى‌درپى روزه بگيرد، بدون عذرى روزه‌اش را بخورد، بايد آن‌ها را از سر بگيرد و اگر عذرى داشته باشد، مانند مرض و حيض و نفاس و مسافرت اضطرارى لازم نيست از سر بگيرد، بلكه باقى‌مانده را مى‌آورد (و كافى است) و از موارد عذر اين است كه نيّت را فراموش كند تا وقت آن بگذرد، يعنى بعد از ظهر يادش بيايد.

مسأله 11- اگر از هر سه نوع كفّاره ماه رمضان ناتوان باشد، بايد به مقدارى كه مى‌تواند، صدقه بدهد و اگر از صدقه دادن هم ناتوان باشد، بايد استغفار كند، اگر چه يك مرتبه باشد و احتياط (واجب) آن است كه اگر بعد از استغفار، توانايى يافت، كفّاره را بدهد.

مسأله 12- در چند مورد قضاى روزه واجب است و كفّاره واجب نيست:

اول: در جايى كه شخصى كه در شب جنب شده است، بعد از بيدار شدن دوباره بخوابد و خوابش تا اذان صبح ادامه پيدا كند و همچنين است بنابر اقوى، اگر بعد از دو بار بيدار شدن براى مرتبه سوم بخوابد، اگر چه احتياط (مستحب) شديد اين است كه در اين صورت كفّاره هم واجب باشد. و خوابى را كه در آن محتلم شده، خواب اول حساب نمى‌شود كه خواب بعد از آن خواب دوم باشد، ليكن ترك احتياطى كه گذشت سزاوار نيست.

دوم: در صورتى كه به خاطر نيّت نكردن يا ريا كردن يا نيّت اينكه روزه نباشد، روزه‌