دارد نه بعد از ظهر، پس اگر به نيّت اينكه روزه نگيرد، داخل صبح شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد و قبل از ظهر تصميمش عوض شود و بخواهد روزه قضاى ماه رمضان يا روزه كفّاره يا نذر مطلق (غير معيّن) را بگيرد، جايز و صحيح است، ولى بعد از ظهر صحيح نيست. و وقت نيّت روزه مستحبى ادامه دارد تا اينكه به اندازه نيّت كردن به اذان مغرب مانده باشد.

مسأله 5- روزى را كه شك دارد كه از ماه شعبان است يا ماه رمضان، بنا مى‌گذارد كه از ماه شعبان است، بنا بر اين روزه‌اش واجب نيست و اگر به نيّت آن‌كه از ماه شعبان است، روزه مستحبى بگيرد و بعد معلوم شود كه از ماه رمضان بوده است، از ماه رمضان كفايت مى‌كند (و حساب مى‌شود) و همچنين اگر اين روز را به نيّت اينكه از ماه شعبان است روزه قضا يا نذرى بگيرد و رمضان باشد مجزى است، بلكه اگر اين روز را روزه بگيرد، به نيّت اينكه اگر واقعاً ماه رمضان است، واجب و اگر نيست، مستحب باشد، صحّت آن بعيد نمى‌باشد، اگر چه ترديد در نيّت داشته باشد، البته اگر به نيّت رمضان، اين روز (يوم الشكّ) را روزه بگيرد، نه براى ماه رمضان حساب مى‌شود و نه براى غير ماه رمضان.

مسأله 6- اگر در يوم الشك تصميم بر افطار (و روزه نبودن) داشته باشد، سپس در بين روز روشن شود كه از ماه رمضان است، پس اگر كارى كه روزه را باطل مى‌كند، انجام داده باشد يا آن‌كه بعد از ظهر مطلب روشن شود هرچند مفطرى انجام نداده باشد، واجب است تأدّباً تا مغرب امساك كند و قضاى آن را هم بگيرد و اگر قبل از ظهر روشن شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بايد نيّت روزه كند و مجزى است.

مسأله 7- اگر يوم الشك را به نيّت اينكه از شعبان است روزه بگيرد و بعد به خاطر فراموشى، كارى كه روزه را باطل مى‌كند، انجام دهد و بعد از آن روشن شود كه ماه رمضان بوده است، از روزه ماه رمضان مجزى است، البته اگر روزه‌اش را با ريا و مانند آن فاسد كرده باشد، مجزى نيست، اگر چه قبل از ظهر روشن شود كه ماه رمضان است و تجديد نيّت كند.

مسأله 8- همان طور كه در ابتداى روزه، نيّت واجب است، ادامه آن در بين روز هم واجب است، پس اگر در روزه واجب معيّن، قطع آن را نيّت كند؛ يعنى، قصد كند كه از