فردا را براى خدا نيّت كند، در صورتى كه آن روز براى روزه گرفتن صلاحيت داشته باشد و روزه مستحبى هم از آن شخص صحيح باشد، اين روزه صحيح است و به عنوان مستحب واقع مى‌شود، بلكه روزه مستحبى معيّن، اگر خصوصيت آن به (انجام گرفتن در) زمان خاص باشد نيز چنين است مانند ايام البيض، جمعه و پنجشنبه، البته در احراز ثواب آن خصوصيت، احراز كردن آن روز و قصد كردن آن لازم است.

مسأله 2- در قضاى روزه از جانب غير، نيّت نيابت لازم است اگر چه روزه‌اى غير از آن در ذمّه‌اش نباشد.

مسأله 3- در ماه رمضان، روزه غير رمضان واقع نمى‌شود، چه روزه واجب باشد و چه مستحب، چه آن شخص، مكلّف به روزه ماه رمضان باشد و چه مثل مسافر و مانند آن مكلّف به روزه رمضان نباشد، بلكه در صورتى كه نداند يا فراموش كند كه ماه رمضان است اگر روزه غير ماه رمضان را نيّت كند، از ماه رمضان حساب مى‌شود، همان طور كه گذشت.

مسأله 4- در روزه واجب معيّن، رمضان باشد يا غير آن، بنابر اقوى وقت مخصوصى براى نيّت نيست، بلكه ملاك آن است كه روزه از روى تصميم و قصدى كه در نفس باقى مى‌ماند تحقّق يابد، اگر چه با خواب يا غير خواب، از روزه غافل شود. و فرقى نيست كه اين تصميم، هم‌زمان با طلوع فجر به وجود آيد يا قبل از آن و فرقى نيست كه در شبى كه فرداى آن مى‌خواهد روزه بگيرد به وجود آيد و يا قبل از آن، پس اگر روز قبل تصميم گرفت كه فردا را روزه باشد و با اين تصميم تا آخر روز بعد بخوابد، بنابر اصحّ روزه‌اش صحيح است. البته اگر به خاطر عذرى، مانند فراموشى يا غفلت يا ندانستن اينكه ماه رمضان است يا بيمارى يا مسافرت، نيّت روزه نكند و قبل از ظهر عذر او برطرف شود و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، وقت نيّت روزه تا ظهر امتداد پيدا مى‌كند و وقتى كه ظهر شد ديگر وقت نيّت از دست رفته است (و نمى‌تواند نيّت كند). البته جريان اين حكم در همه عذرها اشكال دارد، بلكه در مورد مرض خالى از اشكال نيست، اگر چه خالى از قرب هم نيست. و وقت نيّت روزه واجب غير معيّن، در حال اختيار، تا ظهر ادامه‌