امام راتب، لزوم ندارد، بنا بر اين غير امام راتب اگر بخواهد امام راتب را كنار بزند و خودش امامت نمايد، اگر چه از جميع جهات نسبت به امام راتب پايين‌تر باشد، حرام نيست، لكن مزاحمت و كنار زدن امام راتب زشت است، بلكه مخالف مروّت است، اگر چه شخص مزاحم از هر جهت افضل از امام راتب باشد.

مسأله 9- احتياط (واجب) آن است كه صاحب مرض جذام و برص و كسى كه حد شرعى خورده و توبه نموده است، امامت ننمايند و به آن‌ها اقتدا نشود. و امامت شخص اغلف كه در ختنه نشدن معذور بوده است و امامت كسى كه مأمومين، امام جماعت شدن او را كراهت دارند، و امامت كسى كه با تيمّم است براى كسى كه وضو يا غسل دارد مكروه است، بلكه بهتر است، هيچ ناقصى براى كامل امامت ننمايد.

مسأله 10- اگر مأموم بداند كه نماز امام باطل است، به جهت آن‌كه امام محدث است يا ركنى را ترك نموده و مانند آن، اقتداى به او برايش جايز نيست، اگر چه امام از روى جهل يا سهو به صحّت نمازش عقيده داشته باشد.

مسأله 11- اگر مأموم نجاستى را در لباس امام ببيند كه معفوّ عنه نباشد، اگر بداند كه امام آن را فراموش كرده، نبايد به او اقتدا كند و اگر بداند كه امام وجود نجاست در لباسش را نمى‌داند، اقتدا به او جايز است و اگر نداند كه آيا امام مى‌داند يا آن را فراموش كرده در جواز اقتدا به او تأمل و اشكال است، پس احتياط ترك نشود.

مسأله 12- اگر بعد از نماز آشكار شود كه امام جماعت فاسق بوده يا حدثى از او سرزده، آنچه نماز با او خوانده صحيح است و آنچه در نماز جماعت بخشيده مى‌شود، در اين نمازها نيز بخشيده مى‌شود.