مسأله 3- عدالت با بيّنه ثابت مى‌شود و همچنين با شيوعى كه موجب اطمينان باشد، بلكه وثوق و اطمينان به عدالت از هر راهى كه پيدا شود- و لو از اين جهت كه مردم آگاه و اهل صلاح به او اقتدا كرده باشند- كفايت مى‌كند، چنان كه حسن ظاهرى كه ظن به عدالت بياورد كافى است، بلكه بنابر اقوى، حسن ظاهر، و لو اينكه موجب ظن بر عدالت او نشود كفايت مى‌كند، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه ظن‌آور بودن آن معتبر باشد.

مسأله 4- امامت كسى كه نشسته نماز مى‌خواند، براى شخص ايستاده و كسى كه دراز كشيده، براى شخص نشسته، جايز نيست. و امامت كسى كه نمى‌تواند قرائت را به خوبى ادا كند؛ به اينكه حروف را از مخرج آن‌ها ادا نمى‌نمايد، يا آن را تبديل به غير خودش مى‌كند، حتى غلط اعرابى (مثل زير و زبر) هرچند به جهت توانايى نداشتن از قرائت صحيح باشد، براى كسى كه آن را به خوبى ادا مى‌كند جايز نيست. و همچنين است امامت شخص لال براى گويا (كسى كه زبانش سالم است)، اگر چه اين گويا، قرائت را خوب ادا نمى‌كند. و كسى كه قرائتش در غير جايى كه امام قرائت مأمومين را به عهده دارد- مانند دو ركعت آخر- خوب نباشد، براى كسى كه قرائتش خوب است، مورد اشكال است و احتياط ترك نشود.

مسأله 5- جواز اقتدا به صاحبان عذر مشكل است و احتياط به اقتدا نكردن به ايشان ترك نشود، اگر چه امامت صاحب عذر براى مانند خودش يا براى كسى كه در مرتبه بعد از او است، مثل امامت نشسته براى كسى كه دراز كشيده خالى از وجه نيست. البته امامت نشسته براى كسى كه نشسته نماز مى‌خواند و امامت صاحب تيمّم و جبيره براى غير خودشان اشكالى ندارد.

مسأله 6- اگر امام با مأموم در مسائل مربوط به نماز- خواه از جهت اجتهاد يا تقليد- اختلاف داشته باشد، اقتدا به او، اگر چه در عمل متّحد نباشند جايز است، در صورتى كه مأموم نماز امام را با اينكه در اجتهاد اشتباه كرده، يا مجتهدش اشتباه نموده است، صحيح مى‌داند مثل اينكه مأموم معتقد است كه تسبيحات اربعه سه مرتبه واجب است و امام يكى از آن‌ها را واجب بداند و به آن عمل كند. و اگر از روى اجتهاد يا تقليد معتقد باشد كه نماز