بلكه احتياط (مستحب) اين است كه مسح پا با تمام كف دست باشد. و آنچه در مسح سر گذشت كه بايد ممسوح (محل مسح) خشك بوده و مسح با باقى‌مانده آب وضو باشد در مسح پاها نيز جارى است.

مسأله 16- احتياط (مستحب) آن است كه مسح با كف دست باشد و اگر نتوانست، آنگاه با پشت دست مسح نمايد و اگر اين هم ممكن نباشد با ذراع مسح كند، اگر چه اقوى اين است كه اختياراً (و بدون عذر) نيز، مى‌تواند با پشت دست بلكه با ذراع مسح كند.

مسأله 17- اگر رطوبت دست خشك شود بايد از ساير مواضع وضو مانند ابرو، ريش و غيره رطوبت بگيرد و با آن مسح كند و اگر گرفتن رطوبت از آن مواضع ممكن نباشد بايد وضو را اعاده كند. و اگر به خاطر گرماى هوا و يا حرارت بدن اعاده وضو مفيد نباشد- به طورى كه هر بار وضو بگيرد، آب وضو خشك مى‌شود- بايد با آب جديد (آب غير وضو) مسح كند، و احتياط (مستحب) آن است كه اول با همان دست خشك و سپس با آب جديد مسح كند و بعد هم تيمّم نمايد.

مسأله 18- در مسح، بايد ماسح (مثلًا دست) بر روى ممسوح (سر، پاها) كشيده شود، پس اگر برعكس عمل كند (و سر يا پا را به دست بكشد) كافى نيست. البته حركت مختصر ممسوح (سر، پا) ضرر نمى‌رساند.

مسأله 19- در مسح پاها واجب نيست انگشتان كف دست را روى انگشتان پا بگذارد و تا حد معيّن (برآمدگى روى پا يا مفصل) بكشد، بلكه اگر تمام كف دست را بر تمام روى پا بگذارد سپس كمى- به مقدارى كه مسح صدق كند- بكشد، كفايت مى‌كند.

مسأله 20- در وقت ضرورت- مانند تقيه، سرما، درنده، دشمن و هر آنچه كه به سبب آن از برداشتن حائل (كه روى سر و پاها را گرفته است) مى‌ترسد- مسح بر مقنعه، كفش، جوراب و مانند آن‌ها جايز است، البته آنچه كه در مسح پوست معتبر است مانند آن‌كه مسح با كف دست و با رطوبت وضو و غير اين‌ها باشد، در مسح بر روى حائل هم معتبر مى‌باشد.