قصد اقامت ده روز داشته است، تابع بايد همچنان نماز را شكسته بخواند، مگر اينكه بعد از اين قصد كند كه ده روز بماند. بلكه اگر قصد كند تا آخر ماه يا تا روز عيد، مثلًا در جايى بماند و در واقع تا آن موقع، ده روز باشد، ولى در وقت قصد اقامت، نمى‌دانسته كه تا آن روز ده روز مى‌شود، بعيد نيست كه كافى نباشد و شكسته خواندن نماز بر او واجب باشد، لكن تا ممكن است احتياط ترك نشود.

مسأله 9- اگر مسافرى قصد كند ده روز در جايى بماند، سپس از قصدش برگردد، اگر در حالى كه قصد ماندن ده روز را داشته، يك نماز چهار ركعتى تمام را خوانده باشد، بايد تا موقعى كه در آنجا است نمازهايش را همچنان تمام بخواند، اگر چه بخواهد يكى دو ساعت ديگر از آنجا برود. ولى اگر نمازى نخوانده يا نمازى خوانده كه شكسته نمى‌شود، مثل نماز صبح، بايد پس از آن‌كه از قصدش عدول كرد، نمازهايش را شكسته بخواند. و اگر به جهت غفلت از قصد اقامت يا به خاطر شرف اين بقعه (مانند مسجد الحرام و مسجد النبى و مسجد كوفه و حرم امام حسين)، بعد از آن‌كه از قصد اقامتش غافل شد، يك نماز چهار ركعتى تمام بخواند، احتياط به اينكه جمع بخواند ترك نشود، اگر چه تنها وجوب قصر خواندن در اين دو مورد، خالى از وجه نيست.

مسأله 10- اگر نمازى از او فوت شود كه قضاى آن واجب است (و مانند نماز زن حائض نباشد كه قضا ندارد) و آن را به صورت تمام، قضا نمايد، سپس از قصد اقامتش برگردد، بر حكم تمام باقى مى‌ماند با اشكالى كه در آن هست و احتياط (مستحب) آن است كه جمع بخواند. ولى اگر قبل از قضاى آن، از قصدش عدول كند، ظاهر آن است كه بايد شكسته بخواند.

مسأله 11- اگر پس از قصد اقامت، نيّت روزه نمايد، سپس بعد از ظهر قبل از آن‌كه يك نماز چهار ركعتى تمام بخواند، از قصد اقامت عدول نمايد، بايد نمازش را شكسته بخواند، ولى روزه‌اش صحيح است و مانند كسى مى‌ماند كه روزه گرفته و بعد از ظهر مسافرت نموده باشد.

مسأله 12- در عدول از قصد اقامت- كه اگر بعد از خواندن يك چهار ركعتى تمام‌