هم در آنجا مى‌ماند، اگر چه با اختيار خودش نباشد.

مسأله 5- شب‌هايى كه در وسط ده روز هست، جزء اقامت ده روز مى‌باشند، ولى شب اول و آخر جزء دهه نيستند. بنا بر اين اقامت ده روز و نُه شب كفايت مى‌كند. و بنابر اقوى كفايت مى‌كند كه كسرى يك روز، از روز ديگر حساب شود، مثل اينكه از ظهر روز اول تا ظهر روز يازدهم قصد اقامت نمايد. و ابتداى روز، بنابر اقوى از طلوع فجر دوم (سپيده صادق) است، پس اگر وقت طلوع خورشيد وارد شود، آخر دهه، موقع طلوع خورشيد روز يازدهم مى‌باشد، نه غروب روز دهم.

مسأله 6- شرط است كه محل اقامت يكى باشد، بنا بر اين، اگر قصد اقامت ده روز در جاهاى متعدد داشته باشد، حكم سفر قطع نمى‌شود مثل اينكه ده روز قصد اقامت در نجف و كوفه با هم داشته باشد. البته فاصله قرار گرفتن شط و مانند آن در وسط شهرى كه مجموعاً شهر واحدى مى‌باشد، ضررى به وحدت آن نمى‌رساند، مثل دو طرف شط در بغداد و اسلامبول، پس اگر قصد كند كه ده روز در دو طرف شط بماند حكم سفر را قطع مى‌كند.

مسأله 7- در نيّت اقامت، تصميم بر اينكه از حصار و ديوار شهر خارج نشود شرط نيست، بلكه اگر در موقع نيّت اقامت ده روز، قصد داشته باشد كه تا بعضى از مزرعه‌ها و باغ‌هاى اطراف اين شهر سر بزند، حكم مقيم را دارد، بلكه اگر قصد داشته باشد كه از حد ترخّص بگذرد، بلكه تا كمتر از چهار فرسخ نيز برود، چنان كه قصد داشته باشد كه زود برگردد مثل اينكه يك يا دو ساعت خارج شود- به طورى كه عرفاً از صدق اقامت ده روز در آن محل خارج نشود- حكم مقيم را دارد، ولى اگر بخواهد بيش از اين، خصوصاً اگر قصدش اين باشد كه شب را در خارج شهر بماند، اشكال دارد.

مسأله 8- در تحقق اقامت ده روز، قصد اجمالى كفايت نمى‌كند، بنا بر اين اگر كسى كه تابع ديگرى است- مانند زوجه و رفيق- قصد داشته باشد كه هر قدر متبوع بماند، او هم بماند، در صورتى كه تابع از اول مقدار قصد او را نمى‌دانسته است كافى نيست، اگر چه متبوع قصد اقامت ده روز را داشته باشد. پس اگر بعد از چند روز معلوم شود كه متبوع‌