واجب را در سجده تمام كرده باشد، احتياط (مستحب) آن است كه (مانند كسى كه سر از سجده برداشته) بنا بگذارد و به شك خود عمل نمايد، سپس اعاده كند، اگر چه بنابر اقوى (فقط) اعاده نماز لازم است و اين شك نماز را باطل مى‌كند.

صورت اول: شك بين دو و سه بعد از تمام كردن دو سجده، كه بنا را بر سه مى‌گذارد و ركعت چهارم را به جا مى‌آورد و نمازش را تمام مى‌كند، سپس با يك ركعت نماز ايستاده يا دو ركعت نماز نشسته احتياط مى‌كند (نماز احتياط مى‌خواند) و احتياط بهتر آن است كه بين هر دو صورت نماز احتياط جمع كند درحالى‌كه صورت يك ركعتى ايستاده نماز احتياط بر صورت دو ركعتى نشسته مقدم شود و سپس نماز را از نو بخواند.

صورت دوم: شك بين سه و چهار در هر جاى نماز باشد، كه بنا را بر چهار ركعت مى‌گذارد و حكم آن مانند صورت سابق (اول) است، حتى در نماز احتياط، جز در جلو انداختن يك ركعت (نماز احتياط) ايستاده (كه در اين صورت تقديم نماز احتياط ايستاده بر نماز احتياط نشسته اولويت ندارد).

صورت سوم: شك بين دو و چهار بعد از تمام كردن دو سجده، كه بايد بنا را بر چهار بگذارد و نمازش را تمام كند، سپس با خواندن دو ركعت نماز ايستاده احتياط كند.

صورت چهارم: شك بين دو و سه و چهار بعد از تمام كردن دو سجده، كه بايد بنا را بر چهار بگذارد و نمازش را تمام كند، سپس با دو ركعت نماز ايستاده و دو ركعت نشسته احتياط نمايد و احتياط (واجب)، بلكه اقوى آن است كه دو ركعت ايستاده را جلو بيندازد.

صورت پنجم: شك بين چهار و پنج، و براى اين شك دو صورت است: يكى از آن‌ها بعد از سر برداشتن از سجده آخر است كه بنا را بر چهار مى‌گذارد و تشهد و سلام مى‌گويد، سپس دو سجده سهو به جا مى‌آورد. صورت دوم (شك) در حال قيام است، و اين صورت، در شك بين سه و چهار در حال ايستادن- كه نمى‌داند سه ركعت خوانده يا چهار ركعت كه بايد بنا را بر چهار ركعت بگذارد- داخل مى‌شود و بر او واجب است كه قيام را به هم زند (و بنشيند) و تشهد و سلام بگويد و دو ركعت نماز (احتياط) نشسته يا يك ركعت (نماز احتياط) ايستاده بخواند. و مطلب در همه مواردى كه بايد قيام را رها كند، همين است؛ زيرا رها كردن قيام صورت شك را تغيير نمى‌دهد، بلكه نشستن و رها كردن‌