قرائت را فراموش كند، ظاهر آن است كه انجام دوباره آن‌ها واجب نيست، اگر چه احتياط (مستحب) جبران نمودن آن است، مخصوصاً اگر در اثناى قرائت يادش بيايد، كه سزاوار نيست احتياط را ترك كند؛ به اينكه به قصد قربت مطلق به جا آورد. و كسى كه راست ايستادن بعد از ركوع يا طمأنينه در ايستادن بعد از ركوع را فراموش كند و قبل از رسيدن به سجده يادش بيايد، بايد با حالت طمأنينه، راست بايستد- البته در فراموشى طمأنينه بايد به قصد احتياط و رجاء باشد- و نمازش را ادامه دهد. و كسى كه ذكر سجده يا طمأنينه در آن را يا بر زمين نهادن يكى از هفت موضع سجده را در حال ذكر، فراموش كند و قبل از آن‌كه از مسمّاى سجده خارج شود يادش بيايد، بايد ذكر را بگويد ولى در غير فراموشى ذكر، بايد به قصد قربتِ مطلق و بدون آن‌كه نيّت جزئيّت داشته باشد، به جا آورد و اگر بعد از سر برداشتن از سجده يادش بيايد، ديگر محل جبران آن گذشته است و بايد به نمازش ادامه دهد. و كسى كه راست نشستن بعد از سجده اول يا طمأنينه در آن را فراموش كند و قبل از آن‌كه به مسمّاى سجده دوم داخل شود، يادش بيايد، بايد با طمأنينه بنشيند و سپس نمازش را ادامه دهد، لكن در مورد فراموش كردن طمأنينه، بايد قصد احتياط و رجاء داشته باشد. و اگر بعد از داخل شدن به سجده دوم يادش بيايد، ديگر جاى جبران آن گذشته است و بايد به نمازش ادامه دهد. و كسى كه يك سجده يا تمام تشهد و يا بعض آن را فراموش كند و قبل از رسيدن به حد ركوع (در غير ركعت آخر) و يا قبل از سلام در صورتى كه آن جزء فراموش شده، سجده آخر يا تشهد آخر باشد يادش بيايد، بايد آن جزء فراموش شده را به جا آورد و آنچه را كه مى‌بايست پس از جزء فراموش شده انجام شود با ترتيب اعاده نمايد. و اگر يك سجده يا تشهد ركعت آخر را فراموش كند و بعد از سلام يادش بيايد، چنانچه چيزى كه نماز را چه عمداً و چه سهواً باطل مى‌كند مانند حدث از او سر زده باشد، ديگر محل جبران آن گذشته است و فقط بايد آن جزء فراموش شده را قضا نمايد و دو سجده سهو انجام دهد. و اگر قبل از آن‌كه چنين چيزى از او سر بزند يادش بيايد، در صورتى كه سجده را فراموش كرده باشد، احتياط (مستحب) آن است كه سجده را بدون آن‌كه ادا و قضاى آن را تعيين نمايد به جا آورد، سپس احتياطاً تشهد و سلام را بگويد و پس از آن، احتياطاً دو سجده سهو به جا آورد. و در صورتى كه تشهد را فراموش‌