نمى‌رساند. و زياد كردن غير اركان از روى سهو، نماز را باطل نمى‌كند، اگر چه بنابر احتياط موجب دو سجده سهو مى‌شود، چنان كه به زودى مى‌آيد.

مسأله 2- كسى كه سهواً چيزى از واجبات نمازش را كم كند و يادش نيايد مگر بعد از آن‌كه محلش گذشته باشد، چنان كه ركن باشد، نمازش باطل است و اگر ركن نباشد، نمازش صحيح است و بايد- بنابر تفصيلى كه در محل خود مى‌آيد- سجده سهو انجام دهد و جزء فراموش شده را اگر تشهد يا يكى از دو سجده باشد، بايد بعد از فراغ از نماز قضا نمايد و از ميان اجزاى فراموش شده، غير از اين دو قضا ندارد. و اگر جزء فراموش شده را در محلّش به ياد آورد بايد آن را جبران كند- اگر چه ركن باشد- و آنچه را كه بايد پشت سر آن باشد، اعاده كند. و منظور از گذشتن محل آن است كه داخل ركن ديگرى كه بعد از آن است شده باشد، يا محل آوردن جزء فراموش شده، فعل خاصى باشد كه از محل اين فعل خاص، گذشته باشد، مانند ذكر ركوع و سجود وقتى آن را فراموش كند و بعد از سر برداشتن از آن‌ها يادش بيايد. بنا بر اين كسى كه ركوع را فراموش كند تا اينكه داخل سجده دوم شود، يا هر دو سجده را فراموش كند تا اينكه داخل ركوع ركعت بعدى شود، نمازش باطل است، بر خلاف اينكه ركوع را فراموش كند و قبل از آن‌كه به سجده اول وارد شود يادش بيايد و يا آن‌كه دو سجده را فراموش كند و قبل از آن‌كه به ركوع (ركعت بعدى) برود، يادش بيايد كه (در اين دو صورت) بايد برگردد و جزء فراموش شده را به جا آورد و چيزهايى را كه قبلًا (در حال فراموشى) انجام داده و مترتب بر آن جزء فراموش شده است، بايد با ترتيب دوباره انجام دهد. و اگر ركوع را فراموش كند و بعد از داخل شدن در سجده اول يادش بيايد، احتياط (واجب) آن است كه برگردد و ركوع فراموش شده و چيزهايى كه مترتب بر آن است را دوباره انجام دهد و بعد از تمام كردن نماز، نماز را اعاده نمايد. و كسى كه تمام قرائت يا ذكر يا بعضى از آن‌ها يا ترتيب در بين آن‌ها را فراموش كند و قبل از آن‌كه به حد ركوع برسد، يادش بيايد بايد آنچه را فراموش كرده، انجام دهد و آنچه را مترتب بر آن است اعاده نمايد. و كسى كه قيام يا طمأنينه در قرائت يا ذكر را فراموش كند و قبل از ركوع يادش بيايد، احتياط (واجب) آن است كه آن‌ها را به قصد قربت مطلق- نه به قصد جزء نماز بودن- انجام دهد. البته اگر بلند يا آهسته خواندن‌