مسأله 2- كسى كه بر خم شدن- به صورتى كه گفته شد- قدرت نداشته باشد، بايد تكيه دهد و اگر با تكيه كردن هم نتواند ركوع نمايد، به هر مقدارى كه مى‌تواند بايد خم شود و نبايد نشسته ركوع نمايد، هر چند كه به طور نشسته بر ركوع قادر باشد. البته اگر به طور كلّى از خم شدن (ايستاده) معذور باشد، بايد نشسته ركوع نمايد و احتياطاً يك نماز ديگر با ركوع اشاره‌اى در حالت ايستاده بخواند. و اگر بر ركوع نشسته (هم) قدرت نداشته باشد، در اين صورت اشاره كردن كفايت مى‌كند، بنا بر اين بايد ايستاده براى ركوع به وسيله سرش اشاره نمايد و اگر توانايى آن را نداشته باشد، دو چشمش را به عنوان ركوع كردن مى‌بندد و آن‌ها را به عنوان سر برداشتن از ركوع باز مى‌كند. و ركوع شخص نشسته به اين است كه به طورى خم شود كه صورتش مقابل زانوهايش قرار گيرد و افضل و احوط آن است كه بيشتر از اين مقدار خم شود، به طورى كه صورتش مقابل جاى سجده‌اش قرار بگيرد.

مسأله 3- در خم شدن شرط است كه به قصد ركوع باشد، بنا بر اين اگر مثلًا به قصد گذاشتن چيزى بر زمين خم شود، كفايت نمى‌كند كه آن را ركوع قرار دهد، بلكه چاره‌اى نيست كه بايستد، سپس به قصد ركوع خم شود.

مسأله 4- كسى كه كمرش مادرزادى يا به جهتى (مثلًا مريضى)، مانند شخص در حال ركوع خميده است، اگر بتواند- و لو به وسيله تكيه دادن- راست بايستد كه قيام واجب حاصل شود تا از آن قيام به ركوع رود، واجب است چنين كند و اگر نتواند به طور كامل راست بايستد، بايد به هر اندازه‌اى كه به قيام نزديك‌تر است راست بايستد. و اگر به طور كلى نتواند، بايد كمرش را (به قصد ركوع) بيشتر از آنچه كه خم است خم كند؛ به شرط آن‌كه از حد ركوع خارج نشود. اما اگر توانايى آن را ندارد- يا به جهت آن‌كه قدرت بر خم شدن بيشتر ندارد، يا آن‌كه خمى كمرش به آخرين حد ركوع رسيده، به طورى كه اگر بيشتر خم شود از حد ركوع خارج مى‌شود- بايد به همان خمى كمر، قصد ركوع نمايد و احتياط ترك نشود كه با سر هم اشاره به ركوع نمايد. و در صورتى كه توانايى اشاره با سر را ندارد، بنابر احتياط (واجب) بايد چشم‌ها را براى ركوع ببندد و براى بلند شدن از آن، آن‌ها را باز