مُبِينٍ خوانده مى‌شود. سپس دست‌ها را (براى قنوت) بلند كرده و مى‌گويد: «اللّهم انّى أسألك بمفاتح الغيب التى لا يعلمها الّا انت ان تصلّى على محمّد و آل محمّد و إن تفعل بى ...» و هر دعايى كه مى‌خواهد مى‌كند و سپس مى‌گويد: «اللّهم انت ولىّ نعمتى و القادر على طلبتى تعلم حاجتى فأسألك بحقّ محمّد و آل محمّد عليه و عليهم السلام لمّا قضيتها لى» و حاجاتش را از خداوند عزّ و جلّ مى‌خواهد كه ان شاء اللَّه عطا خواهد فرمود.

مسأله 3- نشسته خواندن نوافل يوميه رواتب و غير آن‌ها- حتى در حال اختيار- جايز است، ليكن بهتر آن است كه در چنين حالى (در حال اختيار) هر دو ركعت نماز نشسته، يك ركعت حساب شود، حتى در نماز وتر، بنا بر اين نماز وتر را نشسته دو بار و هر بار يك ركعت مى‌خواند.

مسأله 4- وقت نافله ظهر از اول ظهر تا موقعى است كه سايه شاخص به اندازه يك ذراع- يعنى دو هفتم شاخص- شود و وقت نافله عصر تا موقعى است كه سايه شاخص به اندازه دو ذراع يعنى چهار هفتم شاخص شود كه اگر به اين حد رسيد بايد نماز واجب مقدم شود.

مسأله 5- در روز جمعه خواندن نافله‌هاى ظهر و عصر پيش از آن‌كه ظهر شود اشكال ندارد، بلكه در روز جمعه چهار ركعت به نافله‌هاى ظهر و عصر افزوده شده و بيست ركعت مى‌شود. ولى در غير جمعه، جايز نبودن انجام آن قبل از ظهر، خالى از قوت نيست و اگر بداند كه نمى‌تواند آن‌ها را در وقت خودشان به جا آورد، بنابر احتياط (واجب) بايد به قصد رجاء بياورد. و مسافر و جوانى كه خوف آن را دارد كه نماز شب را در وقتش نتواند بخواند، مى‌توانند نافله شب را قبل از نصف شب بخوانند، بلكه هر كسى كه داراى عذر باشد- مانند پير و كسى كه ترس از سرما يا احتلام دارد- مى‌تواند قبل از نصف شب آن را بخواند. و سزاوار است كه اين افراد نيّت تعجيل نمايند نه ادا.

مسأله 6- وقت نماز ظهر و عصر از هنگام ظهر تا مغرب است، كه از اول آن به مقدار اداى نماز ظهر بر حسب حال و وضع نمازگزار، وقت اختصاصى نماز ظهر است و چنين وقتى از آخر آن، وقت اختصاصى نماز عصر است و بين اين دو وقت مختص، وقت‌