مسأله 3- ظاهراً مقصود از ظروف، آن چيزى است كه در خوردن و آشاميدن و پختن و شستشو و خميرگيرى به كار گرفته مى‌شود مانند كاسه و كوزه و جام‌ها و ديگ‌ها و پاتيل‌ها و آبخورى‌ها و طشت و سماور و قورى و فنجان، بلكه كوزه قليان و نعلبكى و حتى قاشق بنابر احتياط (واجب). بنا بر اين مانند سر قليان و سر چپق و غلاف شمشير و خنجر و چاقو و صندوق و جاى دعا (حرز) و قاب ساعت و قنديل روشنايى و خلخال پا را اگر چه تو خالى باشد، شامل نمى‌شود و شامل شدن آن‌ها به مثل هاون و آتشدان و عوددان و ظروف عطريات و داروجات و ترياك و مانند اين‌ها، مورد ترديد و اشكال است، پس نبايد احتياط ترك شود.

مسأله 4- همان طور كه خوردن و آشاميدن از ظرف طلا و نقره به صورت دهان گذاشتن بر آن‌ها و مثلًا گرفتن لقمه از آن‌ها حرام است، همچنين خالى كردن چيزى كه در آن‌ها است از آن‌ها به ظرف ديگرى به قصد خوردن و آشاميدن حرام است. البته اگر خالى كردن در ظرف ديگر به قصد خلاص شدن از گناه باشد اشكالى ندارد، بلكه بعد از خالى كردن در ظرف ديگر، خوردن و آشاميدن از آن ظرف، حرام نيست. بلكه بعيد نيست كه حتى در همان صورت اول هم فقط خالى كردن آن به ظرف ديگرى به قصد خوردن حرام باشد نه آن‌كه خوردن و آشاميدن از ظرف دوم حرام باشد، بنا بر اين اگر كسى ظرف طلا و نقره را به قصد خوردن شخص ديگرى به ظرف ديگرى خالى كند خود اين شخص به خاطر خالى كردن مرتكب حرام شده نه خورنده و آشامنده، البته اگر خالى كردن ظرف به دستور و درخواست او باشد بعيد نيست كه هر دو مرتكب حرام شده باشند: مأمور (خالى‌كننده) به خاطر استعمال طلا و نقره و دستور دهنده (خورنده) به خاطر امر به منكر نمودن، بنابراين كه امر به منكر حرام باشد كه بعيد نيست.

مسأله 5- ظاهر آن است كه وضو از ظرف طلا و نقره مانند وضو از ظرف غصبى است كه اگر به نحو ارتماس باشد باطل است و همچنين اگر با مشت آب بردارد و وضو بگيرد و آب هم منحصر به اين ظرف‌ها باشد باطل است و اگر منحصر نباشد (و با مشت از ظرف‌هاى طلا و نقره آب بردارد و وضو بگيرد) وضويش صحيح است همان طور كه در وضو گذشت.