(واجب) حتى اگر اماره ظنّيه هم نباشد، بايد مجدداً طلب آب نمايد.

مسأله 9- اگر به جز يك آب كه فقط براى طهارت، (غسل يا وضو) كافى است، ندارد بعد از دخول وقت نبايد آن را بريزد و اگر با وضو باشد و آبى هم ندارد نبايد وضويش را باطل كند و اگر معصيت كرده آب را بريزد يا وضو را باطل كند، تيمّم و نمازش صحيح است؛ اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه قضا نمايد. بلكه جايز نبودن ريختن آب و باطل كردن وضو قبل از وقت، در صورتى كه حتى در وقت هم آب نداشته باشد خالى از قوت نيست.

مسأله 10- بنابر احتياط (واجب) اگر بدون مشقّت بر كندن چاهى قدرت داشته باشد بايد بكند.

و از جمله مجوّزات تيمّم اين است كه: در رسيدن به آب، ترس از دزد يا درنده يا گم شدن و مانند اين‌ها- از چيزهايى كه موجب ترس ضرر بر جان يا عرض يا مال قابل توجه، است- باشد به شرط آن‌كه ترسش از منشئى كه عقلا به آن اعتنا مى‌كنند، باشد.

و از آن جمله است: ترس ضرر داشتن استعمال آب، به خاطر بيمارى يا درد چشم يا ورم يا جراحت يا دمل و يا مانند اين‌ها، از چيزهايى كه با وجود آن‌ها استعمال آب براى شخص ضرر دارد و به صورتى نيست كه ملحق به جبيره و آنچه كه در حكم جبيره است بشود. و فرقى نيست كه ترس از پيدا شدن مرض يا زياد شدن و دير خوب شدن آن باشد و يا آن‌كه در اثر استعمال آب، به علت سرما يا غير آن، درد شدّت پيدا كند به صورتى كه قابل تحمل نباشد.

و از آن جمله است اينكه: استعمال آب موجب خوف عطش بر حيوان محترمى (جاندارى كه حفظ جانش لازم است) باشد.

و از آن جمله است اينكه: حرج و مشقّت شديدى داشته باشد كه عادتاً براى تحصيل آب يا استعمال آن تحمل نمى‌شود؛ هر چند كه ضرر و ترس ضرر هم نباشد. و از اين قبيل آن است كه درخواست بخشش آب سبب منتى باشد كه عادتاً قابل تحمل نيست و پول در آوردن براى خريدن آب موجب ذلت و وهن باشد.