كه اگر طلب آب مى‌نمود آن را مى‌يافت، باطل است وگرنه بعيد نيست- اگر قصد قربت از او محقق شده باشد- صحيح باشد.

مسأله 6- اگر به مقدار لازم، طلب آب نمود (و پيدا نكرد) سپس تيمّم كرد و نماز خواند و پس از آن در جايى كه اول طلب نموده بود يا در اثاثيه يا در قافله‌اش، آب پيدا كرد، نمازش صحيح است و قضا يا اعاده بر او واجب نيست.

مسأله 7- وجوب طلب آب در صورتى كه ترس از درنده يا دزد و يا غير اين‌ها بر جان يا عرض يا مالش كه قابل توجه است داشته باشد، ساقط مى‌شود. و همچنين است اگر وقت طلب آب تنگ باشد. و اگر به اعتقاد اينكه وقت تنگ است، طلب آب ننمود و تيمّم كرد و نماز خواند، سپس معلوم شد كه وقت وسعت داشته است، چنانچه در همان جايى است كه نماز خوانده در صورتى كه وقت وسعت دارد بايد مجدداً طلب آب كند پس اگر آب پيدا نكرد نمازش كفايت مى‌كند و اگر پيدا كرد، بايد اعاده نمايد. و اگر وقت وسعت نداشت بنابر احتياط (واجب) بايد دو مرتبه تيمّم كرده نماز را اعاده نمايد، و همچنين است در مسائل آينده كه در آن‌ها در صورت ممكن نبودن طهارت با آب، حكم به وجوب اعاده نموده‌ايم. و اگر (بعد از نماز) به جاى ديگرى منتقل شده است چنانچه بداند اگر طلب آب مى‌نمود آن را مى‌يافت بايد نماز را اعاده كند، هرچند در اين حال (كه در مكان جديد است) توانايى بر طلب آن را نداشته و تكليفش تيمّم باشد، ولى اگر بداند در صورتى كه آن را طلب مى‌كرد، نمى‌يافت، نمازش صحيح است و اعاده ندارد و اما اگر برايش مشتبه و غير معلوم باشد، محل اشكال است، بنا بر اين احتياط را ترك ننموده و اعاده يا قضا نمايد.

مسأله 8- ظاهر آن است كه لازم نيست طلب آب در وقت نماز باشد، پس اگر قبل از وقت طلب كرد و نيافت، نيازى نيست بعد از دخول وقت دو مرتبه طلب نمايد. و همچنين اگر در وقت نمازى طلب آب كند و نيابد (اين طلب) براى ساير نمازها كفايت مى‌كند.

البته اگر احتمال بدهد كه بعد از آن طلب، آبى موجود شده، در صورتى كه اماره ظنّيه (چيزى كه موجب گمان است) آن احتمال را تأييد كند، بلكه بنابر احتياط