خداوند رحمان نبايد مأيوس شويم كه او- جلّ وعلا- دستگير ضعفا و معين فقراء است.

عزيزم! كلام در سفر از خلق به حق، و از كثرت به وحدت، و از ناسوت به ما فوق جبروت است، تا حدّ فناء مطلق كه در سجده اول حاصل شود، و فناء از فناء كه پس از صحو، در سجده دوم حاصل گردد. و اين تمام قوس وجود است مِن اللَّه و الى اللَّه. و در اين حال، ساجد و مسجودى و عابد و معبودى در كار نيست: هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْباطِنُ‌ [1].

پسرم! آنچه در درجه اوّل به تو وصيت مى‌كنم آن است كه انكار مقامات اهل معرفت نكنى، كه اين شيوه جُهّال است؛ و از معاشرت با منكرين مقامات اولياء بپرهيزى، كه اينان قُطّاع طريق حق هستند.

فرزندم! از خودخواهى و خودبينى به درآى كه اين ارث شيطان است، كه به واسطه خودبينى و خودخواهى از امر خداى تعالى به خضوع براى ولىّ و صفىّ او- جلّ وعلا- سر باززد. و بدان كه تمام گرفتارى‌هاى بنى‌آدم از اين ارث شيطانى است كه اصل اصول فتنه است؛ و شايد آيه شريفه‌ وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ‌ [2] در بعض مراحل آن، اشاره به جهاد اكبر و مقاتله با ريشه فتنه كه شيطان بزرگ و جنود آن، كه در تمام اعماق قلوب انسان‌ها شاخه و ريشه دارد، باشد. و هر كس براى رفع فتنه از درون و برون خويش بايد مجاهده نمايد. و اين جهاد است كه اگر به پيروزى رسيد همه چيز و همه كس اصلاح مى‌شود.

[1] «اوست اولين و آخرين و پيدا و نهان». (الحديد (57): 3)

[2] «با آنان پيكار كنيد تا فتنه نباشد و دين از آن خدا گردد». (البقرة (2): 193)