مرحوم شهيد سعيد ثانى را از كتاب أسرار الصلاة او نقل مى‌كند، فوراً چنين استدراك مى‌فرمايد: «اين‌كه فرمودند بهتر آن است كه در بيت مُظْلِم نماز كند، در غير فرائض يوميه است، كه در جماعت مسلمين خواندن آنها از سنن مؤكده است» [1]. انتخاب وقت فارغ براى عبادت از ريشه‌هاى معتبر نيل به اسرار آن است؛ چنانچه در فصل ششم از مقدمه، و فصل نهم از مقاله يكم، آمده است.

ليكن سند اصيل همه اين گفتارها همان است كه در «عهد نامه» امير المؤمنين عليه السلام به مالك اشتر تدوين شده است: «مالكا! بهترين وقت‌ها را براى تحكيم پيوند بين خود و خدايت قرار بده؛ گرچه در صورتى كه نيت خالص باشد و جامعه از آن كام سلامت يابد، همه كارها براى خدا خواهد بود.» [2]

سرّ اباحه مكان نماز گزار و اقسام فتح‌

در فصل هشتم مقاله يكم كتاب در تبيين راز مباح بودن مكان چنين آمده است: «مادامى كه ... قلب در تصرف شيطان يا نفس است، معبدِ حق ... مغصوب است؛ و به هر اندازه كه از تصرف شيطان خارج شد، مورد تصرف جنود رحمانى شود، تا آن كه فتوحات ثلاثه واقع شود». و سپس به اقسام سه گانه فتح (فتح قريب، فتح مبين، فتح مطلق) به استناد آيات سوره‌هاى «فتح» و «صف» و «نصر» و برداشت عرفانى خاص به خود پرداخته شده. منبع اصلى اين استنباط عرفانى را مى‌توان در نوشته‌هاى عرفاى سلف، نظير تأويلات مرحوم مولى عبدالرزاق كاشانى، يافت. ايشان در آغاز تأويل سوره «فتح» چنين مى‌فرمايند:

«فتوح رسول اللَّه صلى الله عليه و آله و سلم ثلاثة: أوّلها: الفتح القريب ... وثانيها: الفتح المبين ... وثالثها:

[1] فصل ششم از مقدمه.

[2] نهج البلاغة، ص 440، رساله 53.