بهار آمد و گُلزار نورباران شد

چمن ز عشق رُخ يار، لاله‌افشان شد

سُرود عشق ز مُرغان بوستان بشنو!

جمال يار ز گُلبرگِ سبز تابان شد

ندا به ساقى سرمستِ گُل‌عذار رسيد

كه طرف دشت چو رُخسار سُرخِ مستان شد

به غنچه گوى كه از روى خويش پرده فكن‌

كه مُرغ دل ز فراق رُخت پريشان شد

ز حال قلب جفا ديده‌ام مپرس، مپرس‌

چو ابر از غم دلدار اشك‌ريزان شد