غم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست‌

جُز تو اى روحِ روان هيچ مددكارى نيست‌

غم عشق تو به جان است و نگويم به كسى‌

كه در اين باديه غم‌زده غمخوارى نيست‌

راز دل را نتوانم به كسى بگُشايم‌

كه در اين دير مُغان راز نگهدارى نيست‌

ساقى از ساغر لبريز ز مى دم بربند

كه در اين ميكده مى‌زده هُشيارى نيست‌

درد من عشق تو و بستر من، بستر مرگ‌

جُز توام هيچ طبيبى و پرستارى نيست‌

لُطف كُن لُطف و گذر كن بسر بالينم‌

كه به بيمارى من، جان تو! بيمارى نيست‌

قلم سُرخ كشم بر ورقِ دفتر خويش‌

هان كه در عشق من و حُسن تو گفتارى نيست‌