عُمرى گذشت و راه نبُردم به كوى دوست‌

مجلس تمام گشت و نديديم روى دوست‌

گلشن مُعطّر است سراپا ز بوىِ يار

گشتيم هركُجا نشنيديم بوى دوست‌

هرجا كه مى‌روى ز رُخ يار روشن است‌

خفّاش‌وار راه نبُرديم سوى دوست‌

مى‌خوارگانِ دل‌شده ساغر گرفته‌اند

ما را نَمى نصيب نشد از سبوى دوست‌

گوش من و تو وصف رُخ يار نشنود

ورنه جهان ندارد جُز گفتگوى دوست‌

با عاقلان بگو كه رُخ يار ظاهر است‌

كاوش بس است اين همه در جُستجوى دوست‌

ساقى ز دست يار به ما باده مى‌دهد

برگير مى تو نيز ز دستِ نكوىِ دوست‌