پرده بردار ز رُخ، چهره گشا، ناز بس است‌

عاشق سوخته را ديدن رويت هوس است‌

دست از دامنت اى دوست نخواهم برداشت‌

تا من دل‌شده را يك رمق و يك نفس است‌

همه خوبان برِ زيبائيت اى مايه حُسن‌

فى المثل در برِ درياى خروشان چو خس است‌

مرغ پرسوخته را نيست نصيبى ز بهار

عرصه جولانگه زاغ است و نواى مگس است‌

داد خواهم غم دل را به كُجا عرضه كنم‌

كه چو من دادستان است و چو فريادرس است‌

اين همه غلغل و غوغا كه در آفاق بود

سوى دلدار روان و همه بانگ جرس است‌