باد نوروز وزيده است به كوه و صحرا

جامه عيد بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست‌

نازم آن مُطربِ مجلس كه بود قبله‌نما

صوفى و عارف از اين باديه دور افتادند

جام مى‌گير ز مُطرب، كه روى سوى صفا

همه در عيد به صحرا و گُلستان بروند

منِ سرمست ز ميخانه كُنم رو به خُدا

عيد نوروز مُبارك به غنى و دَرويش‌

يار دلدار! ز بُتخانه درى را بگشا

گر مرا رَه به در پير خرابات دهى‌

به سر و جان به‌سويش راه‌نوردم، نه به پا

سالها در صفِ ارباب عمائم بودم‌

تا به دلدار رسيدم، نكُنم باز خطا