مشكات‌

ظرفى بلورين بوده كه در آن چراغ مى‌نهاده‌اند و در اصطلاح، مراد از آن، نفس است.

مطرب‌

طرب‌ساز؛ در اصطلاح، فيض‌رسان را گويند.

معرفت‌

در لغت به معنى شناخت است و در اصطلاح عارفان، شناخت خداوند است به نور باطن و به استمداد حق.

معشوق‌

كسى است كه به او عشق مى‌ورزند و مراد از معشوق حقيقى، ذات حق‌تعالى است.

مغان‌

پيشواى زردشتيان را «مغ» گويند كه «مغان» جمع آن است.

نيز- پير مغان و دير مغان‌

مقام‌

عبارت از منزلت و مرتبتى است كه بنده به واسطه آداب خاص و تحمل سختى بدان نايل مى‌شود؛ در مقابل حال است.

ملكوت‌

عالم برزخ و مثال است و بين عالم ناسوت (ملك) و جبروت واقع است. عرفا از آن به عالم غيب و معنى تعبير كرده‌اند.

موى‌

در اصطلاح، مقصود از موى، ظاهر كردن هويّت را گويند. و نيز، طريق طلب است و حبل المتين عارف.

مى‌

شراب است و در اصطلاح، فيض الهى است كه شامل سالك شود و سكر معرفت است كه اهل طريق را دست دهد.

ميخانه‌

مقصود از ميخانه، عالم لاهوت و نيز باطن عارف كامل است كه در آن، شوق و ذوق و عوارف الهى بسيار باشد.

ميكده‌

جايى كه در آن مى‌نوشند؛ در اصطلاح، مقام مناجات را گويند به طريق محبّت.

ناز

در اصطلاح، نيرو بخشيدن معشوق است عاشقان را در عشق و محبّت. و نيز التفات و