دوستان آمد بهار عيش و فصل كامرانى‌

مژده آورده گل و خواهد ز بلبُل مژدگانى‌

باد در گلشن فزون از حد نموده مُشك‌بيزى‌

ابر در بُستان بُرون از حد نموده دُرفشانى‌

برقْ رخشان در فضا چون نيزه سالار توران‌

رعدْنالان چون شه ايران، ز تير سيستانى‌

از وصول قطره باران به روى آب صافى‌

جلوه‌گر گشته طَبَق‌ها پُر ز دُرهاى يمانى‌

دشت و صحرا گشته يكسر فرش از ديباى اخضر

مر درختان راست در بر جامه‌هاى پرنيانى‌

گوييا گيتى چراغان است از گلهاى الوان‌

سوسن و نسرين و ياس و ياسمين و استكانى‌

هم منزّه طَرْف گلشن از شَميم اقْحوانى‌

هم مُعطّر ساحَت بُستان ز عطر ضيمرانى‌

ارغوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرى‌

فرش او سبز و فضايش زرد و سقفش ارغوانى‌