فرهاد شو و تيشه بر اين كوه بزن‌

از عشق، به تيشه ريشه كوه بكن‌

طور است و جمال دوست همچون موسى‌

ياد همه چيز را جُز او دور فِكن‌

ديوانه شو اين عقال از پا واكُن‌

طاوس! ز جلوه زاغ را رُسوا كُن‌

حال دل عقل را ز ديوانه مپرس‌

مفتون عقال و عقل را پيدا كُن‌