ساقى بروى من درِ ميخانه باز كُن‌

از درس و بحث و زُهد و ريا بى‌نياز كُن‌

تارى ز زلف خم‌خم خود در رهم بنه‌

فارغ ز عِلم و مسجد و درس و نماز كُن‌

داودوار نغمه‌زنان ساغرى بيار

غافل ز درد جاه و نشيب و فراز كُن‌

برچين حجاب از رُخ زيبا و زلف يار

بيگانه‌ام ز كعبه و مُلك حجاز كُن‌

لبريز كُن از آن مىِ صافى، سبوى من‌

دل از صفا بسوى بُت تركتاز كُن‌

بيچاره گشته‌ام ز غم هجر روى دوست‌

دعوت مرا بجام مى چاره‌ساز كُن‌