من خواستار جام مى از دست دلبرم‌

اين راز با كه گويم و اين غم كُجا برم‌

جان باختم به حسرت ديدار روى دوست‌

پروانه، دور شمعم و اسپند آذرم‌

پرپر شدم ز دورى او كُنج اين قفس‌

اين دام بازگير تا كه معلق‌زنان پرم‌

اين خِرقه ملوّث و سجّاده ريا

آيا شود كه بر در ميخانه بر درم‌

گر از سبوى عشق دهد يار جُرعه‌اى‌

مستانه جان ز خرقه هستى درآورم‌

پيرم ولى به گوشه چشمى، جوان شوم‌

لطفى! كه از سراچه آفاق بگذرم‌