معنای عترت و آل و اهل و ذرّیّه و سلاله‌

(1) مصنّف این کتاب شیخ صدوق- رحمه اللَّه- گوید: اگر سئوال‌کننده‌ای در باره این کلام پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم که فرمود:
«إنّی تارک فیکم ما إن تمسّکتم به لن تضلّوا بعدی؛ کتاب اللَّه و عترتی، ألا و إنّهما لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض»
بگوید:
چرا انکار می‌کنید که ابو بکر و بنی امیّه از عترت باشند و چرا می‌گوئید که عترت فقط شامل فرزندان حسین علیه السّلام می‌شود؟ آیا علیّ بن أبی طالب از عترت نیست؟
به او می‌گوئیم: انکار ما به دلیل لغت و سخن پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم است. امّا سخن پیامبر چنین است: «عترت من، اهل بیت من است» و کلمه «اهل» مأخوذ از «اهالة البیت» است و آنها کسانی هستند که خانه را آباد می‌کنند و به هر کس که خانه را آباد می‌کند «اهل» می‌گویند و اهل البیت آبادکنندگان آنند و از این جهت به قریش آل اللَّه می‌گویند، زیرا آنها آبادکنندگان خانه او بودند و «آل» به معنی اهل است، خدای تعالی در داستان لوط فرموده است: اهل خود را شبانه ببر، [1] و فرموده: مگر آل لوط را که در سحر آنها را نجات دادیم. [2] و «آل» را اهل