بیشتر اوقات میگفت: (1) ای قریشیان! هیچ یک از شما به واسطه عطای فراوان شاه بر من رشک نورزد، گر چه آن عطا بسیار باشد، زیرا آن عطایا تمام شده و از بین خواهد رفت، و لیکن بر من که غبطه میخورند به چیزی است که ذکر و فخر و شرفش برای من و اعقاب من باقی میماند و چون میگفتند، آن کی خواهد بود؟ میگفت: به زودی خبر آنچه را که میگویم- و لو بعد از این- خواهید دانست. و امیّة بن عبد شمس در باره سفرشان به نزد ابن ذی یزن این اشعار را سروده است: خورشید دلیل راه ما بودما جانب دوست با سواران از درّه و دشت درگذشتیمتا راه بریم سوی جانان امّید به دل شه یمن بودنور شه ذی یزن فروزان برقی ز عطای وی درخشیدامید کرم ز وی فراوان وقتی که در آمدم به صنعاخورشید جمال شه نمایان شاهی که دهد عطای بسیاربا خلق نکو و روی شادان