آرزو نيز گرچه به تنهايى امر خوبى است , زيرا[ لولا الامل ما زرع زارع و ما غرس غارس شجرا و ما ارضعت ام ولدها ] 80 يعنى اگر آرزو نباشد نه زارعى به زراعت در كشتزار خود مى پردازد و نه باغدارى به كاشتن نهال مبادرت مى كند و نه مادرى به كودك خود شير مى دهد

ليكن طولانى بودن آن همانند لباسى است كه چون از حد بگذرد , ابتدا مانع حركت انسان و در نهايت موجب خفگى وى مى گردد شيطان قدرت آن را ندارد كه آخرت را براى همگان انكار نمايد , او ابتدا آدميان را به آرزوهاى طولانى دنيا مشغول مى دارد , اين آرزوها , به مرور او را از توجه به آخرت و عمل براى آن باز مى دارد , فراموشى آخرت , به دليل وحدت مبدء و معاد همراه با فراموشى خداوند بوده و در نتيجه ملازم با نسيان از فطرت انسانى است زيرا[ ولا تكونوا كالذين نسو الله فانسيهم انفسهم اولئك هم الفاسقون