داورى درباره مبادى درجه اول معرفت شناسى تنها در دايره كار عالمان به اين علوم است و از اينرو اقامه برهان در جهت اثبات و يا ابطال آن خارج از حوزه معرفت شناسى مى باشد , هر چند كه معرفت شناس از جهت نيازى كه به آنها دارد به اين مهم بپردازد

آنچه جايگاه طبيعى يك قضيه را مشخص مى سازد , موضوع و محور آن قضيه است , بنابراين اهتمام افراد گوناگون به يك مسئله و تكرار و اصرار بر آن هرگز حقيقت و ماهيت آن را دگرگون نمى نمايد

معرفت شناس تا آن زمان كه ناظر علوم گوناگون است در واقع يك گزارشگرى است كه به جمع آورى اطلاعات مختلف مشغول است , اين مجموعه اطلاعات تصورى هرگز ايجاد كننده علمى جديد نمى باشد , اما از آن گاه كه او به وصف و تبيين علمى مشغول مى شود , در معرض قضاء داورانى قرار مى گيرد كه مبانى و اصول وصف و تبيين او را در مد نظر قرار مى دهند

به عنوان مثال اگر معرفت شناس بر اساس اصول ماديگرى كيفيت تحول معارف بشرى را بررسى كند , هرگز معرفت شناس ديگر قادر بر تخطئه و ابطال اين اصول نخواهد بود , بلكه فلسفه و هستى شناسى است كه به نقد اين اصول پرداخته و بررسى او را از جهت بى توجهى به علل فاعلى و اكتفاء به علل قابلى مادى مورد خدشه قرار مى دهد

پس حكم به خطا بودن برخى از داوريهاى معرفت شناسانه نه