ثبات و تغيير معرفت دينى

در فصول گذشته دانسته شد كه :

اولا : وحى و دين نظير موجودهاى طبيعى يك حقيقت صامتى نيست كه در تبيين آن نياز به انديشه و ذهن ديگران باشد بلكه خود داراى لسان مبين و زبان ناطقى است كه نه تنها در افق فهم و انديشه بلكه در شكل الفاظ و اصوات نيز چهره الهى خود را با عصمت و استوارى تمام براى هميشه حفظ مى نمايد و از اين رهگذر به بلاغ مبين متصف شده است

ثانيا : ضمن آن كه قضاياى ارزشى و قضايايى كه پيرامون امور محسوس نيستند در فضاى معرفت دينى صدق و يا كذب بردار بوده و قضايايى بى معنا نمى باشند , قلمرو معرفت دينى محدود به بخشى از معارف بدون شمول بخش ديگر نبوده و نمى باشد , زيرا لسان وحى همان زبان آفرينش است و از اينرو ره آورد آن به عنوان ميزان و معيار