بنابراين شريعت برنامه اى است كه جاى جاى طبيعت را جايگاه خلافت آدمى مى گرداند , اگر كسى آن را كاملا رعايت نمايد خليفه الله مى شود وگرنه بنده شيطان خواهد بود هر جا به شريعت پشت شود همانجا آتش سوزان و محل سقوط انسان است

امير مومنان على عليه السلام بر اين اساس است كه خلافت زمينى را آن گاه كه با آن حقى پايمال شود پست تر از عطسه بزى مى داند كه به بيمارى گال مبتلا باشد و يا پليدتر از استخوان خوك مى خواند كه بدست بيمار جذامى افتاده است , با اين بيان و برهان است كه انسان كران تا كران طبيعت را در شعاع دين و شريعت مى نگرد و جايى را خالى از آن نمى بيند

بدين ترتيب كمال دين و خاتميت آن نيز در تماميت قوانينى خواهد بود كه براى تنظيم شئون فردى و اجتماعى انسان ارائه داده و ابلاغ مى نمايد , ارائه و بلاغ مبين شرط و شطر حتمى اين كمال است , زيرا با اين بلاغ و ارائه است كه فلسفه نبوت يعنى هدايت و ضلالت مبتنى بر اطاعت و عصيان آگاهانه انسان محقق مى گردد

خداوند سبحان در بيان اين غرض مترتب بر رسالت و وحى