لقاء الله كه در واقع رجوع به مامن خلقت و موطن فطرت است نه تنها به دليل آن كه با گذر از طبيعت واقع مى شود , بى ارتباط با زندگى مادى نيست , بلكه مختص به بعد از مرگ هم نمى باشد , يعنى وقوع آن در حالى كه انسان به حيات طبيعى خود ادامه مى دهد ممكن و ميسر است به همين دليل است كه برخى از بزرگان چون خطاب فوق را شنيدند گفتند[ كم قلت لها ارجعى و هى لا ترجع] يعنى چه بسيار به نفس گفتم بازگرد و او سرباز زد

اين ارتباط و نزديكى به آن دليل است كه دنيا و عقبى دو چهره يك حقيقت واحدند , گذر از ملك و مشاهده ملكوت و جبروت , يك سير صعودى در جهان آفرينش است , كسى كه اين سفر را آغاز نكند , بر سفره طبيعت مانده است و آن كس كه آن را به انجام رساند از رزق الهى و ماوراء طبيعى بهره برده است , رزق طبيعى رزق ظاهرى است و رزق الهى رزق باطنى است , يكى از اين دو غذاى زمينيان است و ديگرى غذاى آسمانيان است

آن برنامه كه دست زمينيان را به آسمان مى رساند همان شريعت الهى است كه خداوند سبحان درباره آن مى فرمايد[ ولو انهم اقاموا التوريه و الانجيل و ما انزل اليهم من ربهم لاكلوا من فوقهم و من تحت ارجلهم