از پيوستگى ايمان به علم دانسته مى شود كه شك در دين با ديندارى جمع نمى شود البته گاهى ديندار براى اين كه دينش را از صورت تحقيق اجمالى به تحقيقى تفصيلى منتقل نمايد خود را شاك فرض مى كند , ليكن شك او شك تصورى است نه تصديقى , يعنى او خود را به صورت كسى كه شك دارد تصور كرده و فرض مى نمايد و آن گاه در مورد مطلبى كه شك نسبت به آن را تصور كرده است تحقيق مى نمايد , و به عنوان نمونه مى گويد[ : لو كان فيهما الهه الا الله لفسدتا

شك تصورى كه با ايمان قابل جمع است مصداق واقعى شك نيست بلكه فقط تصور شك است , به عبارت بهتر شك تصورى به حمل اولى شك است و به حمل شايع شك نيست , مانند تصور اجتماع نقيضين كه به حمل اولى اجتماع نقيضين است و به حمل شايع يك صورت ذهنى است

پس آنچه كه اهل ايمان ممكن است نسبت به معتقدات خود داشته باشند شك تصورى است و اما شك تصديقى كه نقيض جزم تصديقى است با ايمان كه متوقف بر جزم است قابل جمع نيست

ممكن است كسى كه مومن است از روى تقيه با زبان آنچه را كه مخالف ايمان اوست بيان نمايد ليكن اين مطلب نيز دليل بر آن نيست كه ايمان با شك جمع مى شود زيرا انكار از روى تقيه فقط در محور زبان و بيان است