یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 329

محبوبیت شود موجب منفوریت میشود و قدرت هم قادر نیست او را در میان مردم ظاهر کند و دائماً رنج میکشد اما نمیتواند آن را رها کند، چونکه خودش را در جنب او فراموش کرده است، مصداق قول خدا است:«وَ لا تَکونوا کالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأنْسیهُمْ أنْفُسَهُمْ او لئِک هُمُ الْفاسِقونَ» و مصداق قول سعدی:

در ورقههای «زهد» عباراتی زیبا از کتاب (اقتصاد) نوشین در مورد پول پرستی و تأثیر آن در معیوب کردن انسان و سلب شخصیت انسانی او نقل کردیم، مراجعه شود.

انسان فطری، انسان تازه به دنیا آمده، قدرمسلم این است که از این آفتها در امان است.

زن پرستی، فرزندپرستی، زینت پرستی نظیر اسب پرستی، گاو و الاغ پرستی (الانعام)، زراعت پرستی و امثال اینها همه از این قبیلاند؛ هنگامی که به صورت پرستش درآمد، شخصیت انسان را فلج و معیوب و محوشده و مسخ شده و از خود بیگانه میکند.

آن زن پرستی که غیرت از او سلب میشود، آن بچه پرستی که گردآوردن ثروت برای فرزندان خویش را به قیمت مظالم زیاد و عذاب ابدی تهیه میکند، آن جاه طلبی که جاه را به قیمت سلب آسایش و ناراحتی وجدان از کشتارها و زندانها و یتیم کردن فرزندان و بیوه کردن زنان به دست میآورد و دائماً در جهنم وجدان خودش میسوزد، همه آنها انسانهای ناسالم و آفت خورده میباشند.

حتی علم زدگی، هنرزدگی، قلم زدگی و امثال اینها ممکن است به صورت آفت درآید. داستان فخررازی و نجم الدین کبری که فخر از او استمداد معنوی کرد و او گفت بت تو علم تو است، من به این شرط حاضرم که این بت را از تو بگیرم، و فخر در عمل فریاد کرد که لا اطیق، لااطیق، مبین همین معنی است.

اینکه در عرفان میگویند همه چیز را باید رها کرد تا در بارگاه