بر لب بحر فنا منتظریمای ساقی

فرصتی دان که ز لب تا به دهان این همه نیست

خوشتر از فکر میو جام چه خواهد بودن

تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن

غم دل چند توان خورد که ایام نماند

گو نه دل باش و نه ایام چه خواهد بودن

باده خور، غم مخور و پند مقلد منیوش

اعتبار سخن عام چه خواهد بودن

دسترنج تو همان به که شود صرف به کام

دانی آخر که به ناکام چه خواهد بودن

دانی که چیست دولت، دیدار یار دیدن

در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار

کاخر ملول گردی از دست و لب گزیدن

فرصت شمار صحبت کز این دو راهه منزل

چون بگذریم دیگر نتوان بهم رسیدن