داد، مرثيه‌اش گفته است.

(ص 474 عم و 182 سفينه و 10 ج 2 مع و 1309 ج 2 و 2896 ج 4 س)

بسرى محمد بن حسان-

(يا حيّان) مكنّى بابو عبيد يا ابو عبد اللّه، از اكابر مشايخ اهل حال و بزرگان اوتاد و ابدال است، علم ظاهر و باطن را جامع بود و كرامات بسيارى بدو منسوب دارند، با ابو تراب نخشبى (متوفى در سال 245 ه ق) و ذو النّون مصرى (متوفى در حدود 245 ه ق) هم‌سنگ ميباشد، در دمشق زندگانى كرده و تدريس مى‌نموده است و در اواخر قرن سوم هجرت در همانجا درگذشت.

بسر- بضم اوّل، ديهى است از اعمال حوران، از اراضى دمشق.

(ص 55 ج 3 مه)

بسطام‌[1]

بسطامى احمد بن امين الدين-

فقيه شافعى، از اكابر فضلاى عامّه كه در ديار نابلس، مفتى شافعيّه بود. شرح اربعين نوويه، شرح قصيده برده، كتاب المناهج البسطامية فى المواعظ السنية از تأليفات نافعه وى ميباشد و در هزار و صد و پنجاه و هفت هجرت (1157 ه قمرى) درگذشت. (ص 82 ج 1 سلك الدرر)

بسطامى طيفور بن عيسى بن آدم-

در باب كنى، بعنوان ابو يزيد بسطامى، خواهد آمد.

بسطامى عبد الرحمن بن محمد بن على-

حنفّى المذهب، بسطامىّ المولد، مؤلف كتاب الادعية، كتاب الادوية الجامعة، شمس الافاق فى علم الحروف و الاوفاق و مناهج التوسل فى مباهج الترسل ميباشد و در سال هشتصد و پنجاه و هشت از هجرت درگذشته است. (ص 564 مط)

بسمل شيرازى حاج على اكبر-

ملقّب به نوّاب، پسر آقا على، نقيب بن اسمعيل بن خليل خراسانى، از اكابر فضلا و علماى عهد ناصر الدين شاه‌

[1]- بسطام- شهرى است، در منتهاى جنوب شرقى خراسان از ولايات ايران كه در ميان قهستان و كرمان واقع ميباشد، بعضى از منسوبين آنرا مينگارد.