مأمون عباسى متوفى در 218 ه معاصر و از اقران بشر حافى متوفى در 226 ه ق و سرّى سقطى متوفى در حدود 250 ه بوده است و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 59 ج 3 مه)

انطاكى داود بن عمر-

طبيب انطاكى، ملقّب به بصير، حكيم فيلاسوف طبيب محقق، از مشاهير اطبّا و حكماى نامدار اواخر قرن دهم و اوائل قرن يازدهم هجرت بود كه در سال نهصد و پنجاه تمام از هجرت زاييده شد، پيش از هفت سالگى قرآن مجيد را حفظ كرد، از علوم ادبيّه بهره‌اى وافى برد، در تمامى بلاد مصر و شامات سياحتها كرد، از حكماى هرديارى فنّى و از اطبّاى هرملكى تجزبتى ياد گرفت و در تحصيل لغت يونانى نيز رنجى بسزا برد تا آنكه رياست اطبّاى زمان خود را حيازت نمود، در علوم رياضى و طبيعى و فنون هردو قسمت علمى و عملى طبابت و تمامى شعب حكمت، خبرت بى‌نهايت بدست آورد و مرجع استفاده اكابر گرديد، تا آنكه از كثرت ذكاوت و فطانت و بصيرت و خبرت كه در علوم متنوّعه داشته و مهارتهاى حيرت‌انگيزى كه در معالجه و مداواى بيماران از وى بروز يافت بلقب بصير، شهرت يافت و الّا آن يگانه دهر، قوه بينائى ظاهرى نداشته و نابينا بوده است، قوه حافظه‌اش فوق العاده بود، مطلبى را كه يك مرتبه استماع مى‌نمود تا آخر عمر از يادش نميرفت. تأليفات وى بدين شرح است.

1- استقصاء العلل 2- بغية المحتاج در طب 3- البهجة 4- تذكرة اولى الالباب و الجامع للعجب العجاب در طب 5- تزيين الاسواق و تفصيل اشواق العشاق 6- الدرة المنتخبة فى الادوية المجربة 7- زينة الطروس فى احكام العقول و النفوس 8- شرح قصيدة النفس ابو على سينا 9- غاية المرام فى علم الكلام 10- النزهة المبهجة فى تشحيذ الاذهان و تعديل الامزجة و غير اينها كه در موضوعات مختلفه بسيار است. وى در مذهب شيعه ثابت بود و اعتراضات بسيارى بر اهل سنّت و جماعت داشته و در سال هزار و پنج يا هشت يا نه از هجرت (1005 يا 1008 يا 1009 ه ق) در مكّه معظّمه وفات يافته است. پدرش رئيس قريه حبيب نجار بود كه در نزديكى قبر حبيب، كاروانسرائى براى مسافرين ساخت و در آنجا حجراتى براى مجاورين و فقرا تهيه كرد و همه روزه طرف صبح براى ايشان طعام مى‌فرستاده است.

(ص 136 ج 3 ذريعه و 85 ج 6 مه و 490 مط و 2109 ج 3 س و 428 فه)