قبله صحن مقدّس مرتضوى در جوار شيخ حسين نجفى كه در زهد و صلاح و عبادت نظيرش بوده و سيد مهدى بحر العلوم هم آرزو مى‌كرده است كه نماز جنازه‌اش را او بخواند مدفون گرديد. عدد جمله «ظهر الفساد»- (1281) تاريخ سال وفات او است و شيخ منصور برادر خود شيخ مرتضى در تاريخ ولادت و وفات او گويد «غدير»- 1214 سال ولادت و «فراغ»- 1281 سال وفات او است، مدت عمرش شصت و هفت سال بود، و عجب است كه شماره لفظ «شصت و هفت» هم معادل رقم 1281 است كه سال وفاتش ميباشد. بعد از وفات آن علّامه دهر در تمامى بلاد شيعه مجالس ترحيم و تعزيه برپا شد، مراثى بسيارى گفتند كه نقل آنها خارج از وضع اين كتاب است، بنوشته روضات الجنّات شيخ مرتضى از شاگردان ملّا احمد نراقى هم بوده است و اما شاگردان خود شيخ بسيارند، اكثر اكابر و رؤساى مذهبى كه بعد از وفات وى مرجع تقليد شيعه شده‌اند خوشه‌چين مزارع علمى و ريزه‌خوار سفره وى بوده‌اند و ما هم در مطاوى اين كتاب بشرح حال ايشان خواهيم پرداخت.

(ص 186 هب و 28 و 665 ت و 147 ج 1 عه و 382 مس)

انصارى هروى عبد اللّه-

همان انصارى عبد اللّه است كه بعنوان خواجه عبد اللّه ميآيد.

انصارى يعقوب بن ابراهيم-

در باب كنى بعنوان ابو يوسف قاضى خواهد آمد.

انصاف محمد ابراهيم-

از شعراى هندوستان ميباشد كه در اصل خراسانى بوده و در سال هزار و يكصد از هجرت (1100 ه) وفات يافت و از اشعار عارفانه او است:

(ص 1049 ج 2 س)

انطاكى احمد بن عاصم-

مكنّى بابو عبد اللّه، از اكابر عرفا است كه اصول شريعت و فنون طريقت را جامع بود و از كلمات او است: عالمى كه از علم خود بهره نبرد از دنيا و آخرت چه بهره برد، از وى پرسيدند بدترين رنجها در دنيا چيست؟ گفت مجالست نادانان، جور همسايگان، حسد نزديكان. انطاكى با