داشته از راه اضطرار با بنى اميه بطور مسالمت گذرانده و عبد الملك اموى (65- 86) را مدح كرده است و سال وفاتش مضبوط نيست لكن از رجال اواخر قرن اول هجرت است.

(ص 281 ج 1 ع)

اسدى طوسى‌

همان اسدى على بن احمد مذكور در ذيل است.

اسدى على بن احمد-

طوسى مكنّى به ابو نصر يا ابو منصور، نسب او به پادشاهان عجم موصول است، از فحول شعراى خراسان و اكابر بلغاى آن سامان و در عصر خود مقتداى پارسى‌گويان بود. در عهد غزنويان و آل بويه ظهور نمود و بجانب عراق و آذربايجان سفر كرد و در عراق آل زيار و آل بويه را مدح گفت پس در آذربايجان بملازمت شاه ابو دلف حكمران اران رسيد و گرشاسب‌نامه را كه گروهى بر شاهنامه فردوسى ترجيحش ميدهند بنام وى منظوم داشت كه از مهمترين آثار اين حكيم ميباشد. اسدى با حكيم قطران تبريزى معاصر بود و استاد بودن او نسبت بفردوسى (متوفى در سال 411 يا 416 ه قمرى) خطا است. چنانچه نخستين فرهنگ نگار بودن وى كه عقيده بعضى ميباشد اشتباه است زيرا كه بنابر نقل معتمد، اسدى در ديباچه كتاب خويش گويد كه كتاب لغت قطران شاعر پيش از او تأليف شده است. بارى اسدى در سال چهارصد و شصت و پنج هجرت (465 ه ق) وفات يافته و از لطائف اشعار او قصائدى است كه در صنعت مناظره گفته و داراى مضامين متين و علمى و حكيمانه ميباشند چنانچه در مناظره زمين و آسمان گويد:

خطاب آسمان بزمين: