1. حداقل تلاش براي انجام کار، تا حدي که ضامن عضويت در سازمان باشد.

2. تنظيم کارها به صورتي که دخالت عواطف انساني در کارايي سازمان به حداقل ممکن کاهش مي يابد.

3. ايجاد توازن بين روحيه ي خوب در افراد و انجام کار.

4. توجه کافي به احتياجات افراد براي ايجاد حسن روابط، و در نتيجه به وجود آمدن محيط دوستانه در سازمان و انجام کارها از روي صبر و حوصله.

5. واگذاري امور به افراد متعهد و ايجاد روابطي مبتني بر اعتماد و احترام بين افراد که نتيجه اش همبستگي و شرکت آنان در عملي کردن هدف هاي سازمان يافته است. [2]

تحقيقات نشان مي دهد که در برخي سيستم ها و سبک ها مديريتي، اعتماد و اطمينان به زيردستان وجود ندارد و بيش تر تصميم ها و تعيين اهداف در رده ي بالاي سازمان اتخاذ مي شود و بر اساس سلسله مراتب ابلاغ مي گردد و زيردستان مجبور به کار مي شوند و ترس و تهديد و تنبيه بر محيط کار حاکم است؛ پاداش ها در راستاي ارضاي نيازهاي جسمي و ايمني است؛ کنترل به طور متمرکز از سطوح بالا انجام مي گيرد و سازمان غير رسمي مخالف اهداف سازمان شمرده مي شود؛ از اين رو اين سيستم کاملاً آمرانه است.

در سيستم و سبک ديگر مديريتي، که به سيستم مديريت دل سوزانه معروف است، مديريت، اعتماد و اطمينان نسبتاً زيادي به زيردستان دارد؛ تصميم هاي جزيي در