3. خلقت آدمي از روح الهي ثم نفخ فيها من روحه فمثلت (فتمثلت) انساناً ذا اذهان يجليها و فکر يتصرف بها [2]؛ و‌ آن‌گاه از روح خود در او دميد؛ پس به صورت انساني درآمد؛ داراي نيروي عقلي که وي را به تکاپو مي‌اندازد و افکاري که با آن در موجودات تصرف مي‌نمايد.

4. آدمي آزمايشي مشکل براي فرشتگان ولو اراد الله ان يخلق آدم من نور يخطف الابصار ضياؤه و يبهر العقول رواؤه و طيب ياخذ الانفاس عرفه لفعل ولو فعل لظلت له الاعناق خاضعه و لخفت البلوي فيه علي الملائکه [3]؛ و اگر خدا مي‌خواست که آدمي را از نوري بيافريند که پرتوش چشم‌ها را خيره کند و زيبايي‌اش انديشه‌ها را مات سازد و عطر وجودش همه جا را پرکند، چنين مي‌کرد و اگر چنين مي‌کرد، همه با فروتني به سجده‌ي او گردن مي‌نهادند و آزمون بر فرشتگان ساده و آسان مي‌شد.

5. آخرت اقامتگاه مناسب انسان و اعلم يا بني انک انّما خلقت للاخره لا للدنيا [4]؛ بدان که بي‌گمان تو براي آخرت آفريده شده‌اي، نه براي دنيا. الا و ان هذه الدنيا التي اصبحتم تتمنونها و ترغبون فيها و اصبحت تغضبکم و ترضيکم، ليست بدارکم و لا منزلکم الذي خلقتم له و لا الذي دعيتم اليه و الا و انها ليست بباقيه لکم و لاتبقون عليها [5]؛ آگاه باشيد اين دنيا که شما نسبت به زرق و برق آن اين همه علاقه‌مند و به آن آرزومنديد و آن نيز گاهي شما را خشنود و گاهي به خشم مي‌آورد خانه و منزلي نيست که به سوي آن دعوت شده باشيد. هشيار باشيد نه دنياي شما باقي مي‌ماند و نه شما در