آيات قرآن و روايات پيشوايان دين اسلام به صراحت از ارتباط دنيا و آخرت گزارش مي‌دهند؛ مزرعه خواندن دنيا براي آخرت و توفي خواندن مرگ و اين که مرگ نابودي نيست و خروجي از عالمي به عالم ديگر است... و مويد ادعاي ماست. به مواردي از اين آيات و روايات توجه مي‌کنيم: اَنْتُمْ تَنْقُلُونَ مِنْ دارٍ الي دار ؛ أنَّ اليوْمَ عَمَلٌ وَ لا حِسابُ و غداً حسابُ و لا عَمَلُ [2] امروز روز عمل است نه حساب‌رسي، و فردا روز حساب‌رسي است، نه عمل. مَن کَانَ يرِيدُ حَرْثَ الآخِرَهِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَ مَن کَانَ يرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُوْتِهِ مِنْهَا وَ مَا لَهُ فِي الْآخِرَهِ مِن نَصِيبٍ [3]؛ هر کس حاصل مزرعه‌ي آخرت را بخواهد، ما بر تخمي که کاشته است مي‌افزاييم و هر که تنها حاصل کشت دنيا را بخواهد، او را هم از آن، نصيب دهيم، ولي در آخرت نصيبي نخواهد يافت. فَکَشَفْنَا عَنکَ غِطَاءَکَ فَبَصَرُکَ الْيوْمَ حَدِيدٌ [4]؛ ما پرده را امروز از چشمانت کنار زديم، پس ديده‌هايت کاملاً بينا شد. متون ديني علاوه بر اين که مبين ارتباط دنيا و آخرت است، مؤيد اين روي‌کرد نيز هست که رابطه‌ي اعمال و رفتار دنيوي با ثواب و عقاب اخروي، رابطه‌ي تکويني است.

حکيم سبزواري در اين باره مي‌گويد:

فباعتبار خلقه الانسان *** ملک او اعجم او شيطان

فهو و ان وحد دنيا و زعا *** اربعه عقبي فکان سبعاً

بهيمهً مع کون شهوهٍ غضبٍ *** شيمتهُ و ان عليه قد غلب

مکرٌ فشيطان و اذ سجيه *** سنيه فصور بهيه

يعني: انسان به اعتبار اخلاق و ملکاتش يا فرشته است و يا حيوان درنده و يا شيطان. گر چه انسان در دنيا يک نوع بيش نيست، ولي از نظر صورت اخروي سه نوع خواهد بود: هر گاه شهوت و غضب بر او غلبه نمايد و کارهاي و پيوسته از اين دو غريزه صادر گردد، صورت اخروي او حيوان درنده است و اگر مکر و حيله حکم‌ران وجود و کارهاي او