و تصديق خبر، و تهمة، و تصديق خبر بلا كشفه، و سوء ظنّ، و حسد، و سخريّة، و تعجب، و تبرّم، و تزيين، فان اردت السّلامة فاذكر الخالق لا المخلوق، فيصير لك مكان الغيبة عبرة، و مكان الاثم ثوابا، كذب من زعم انّه ولد من حلال و هو يأكل لحوم النّاس بالغيبة، اجتنب الغيبة فانّها ادام كلاب النّار.

شرح‌

قال الصّادق عليه السّلام‌: الغيبة حرام على كلّ مسلم، ماثوم صاحبها في كلّ حال‌

حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد كه: غيبت كردن، حرام است و غيبت‌كننده آثم و گناهكار است در هر حال. خواه غيبت كرده شده، صالح باشد و خواه طالح، و خواه مخالف باشد و خواه مؤالف.

و صفة الغيبة ان تذكر احدا بما ليس هو عند اللَّه عيب، و تذمّ ما يحمده اهل العلم فيه‌

مى‌فرمايد كه: غيبت آن است كه ياد كنى كسى را به صفتى كه آن صفت، نزد جناب احديّت عيب نباشد. امّا ياد كردن به نهج ذمّ، غيبت باشد و همچنين ذمّ كنى كسى را به صفتى كه آن صفت، نزد علما مذموم نباشد. بلكه آن صفت نزد ايشان ستوده باشد. امّا ذكر آن صفت هر گاه به نهج ذمّ باشد، غيبت باشد. حاصل آنكه: نسبت دادن كسى به صفتى به نهج ذمّ و بدى، هر چند آن صفت نزد جناب بارى و نزد عقلا، مذموم نباشد كه در حكم غيبت است و غيبت‌كننده به آن نسبت، آثم و گناهكار است.

و امّا الخوض في ذكر غائب بما هو عند اللَّه مذموم، و صاحبه فيه ملوم فليس بغيبة، و ان كره صاحبه اذا سمع به، و كنت أنت معافى عنه، خاليا.