ميفرمايد : خدا يعنى هستى نا محدود , هستى نامحدود شريك بر نمى دارد و هستى نامحدود را هم نميشود با حواس ظاهرى احاطه پيدا كرد و نه , ميشود با حواس درونى اكتناه كرد و احاطه پيدا كرد , لذا در همين بخش فرمود :

لاتستلمه المشاعر ولاتحجبه السواتر [1] .

نه , ميشود با حواس و مشاعر ظاهرى خدا را احساس كرد و نه ميشود چيزى را ساتر قرارداد كه خدا با آن ساتر بشود مستور . اينكه ميگوئيم خدا به حس نمى آيد , نه براى آنست كه محجوب است حاجب و ساترى دارد و گرنه ميشود محدود . اينكه مى گوئيم خدا احاطه نمى شود , چون نامحدود است , تحت حيطه حس يا عقل در نمى آيد .

چيزهاى ديگر را عقل ميتواند بفهمد , معرفت پيدا كند ولى درباره خدا يك معرفت است و يك اعتراف . هر اندازه عقل در شناخت خدا عميق باشد معرفتش را بايد با اعتراف درباره خدا ترميم كند تا آنجا كه شناخت و فهميد كه قابل اكتناه نيست ليس كمثله شى ء اعتراف مى كند ما عرفناك حق معرفتك [2] اعتراف به عجر بايد در كنار معرفت خدا باشد , اين نه بخاطر آنست كه او محجوب است , پرده جمال او غير از جلال او چيز ديگر نيست , زيرا بر هستى محض , ستر و حجاب راه ندارد .