نام کتاب : تبيين براهين اثبات خدا نویسنده : جوادی آملی، عبدالله جلد : 1 صفحه : 265
موساي کليم عليه السلام انجام شد يا انشقاق ماه به اشارت نبي
صلى الله عليه و آله و سلم ، امري نيست که با وسايل عادي و متعارف در دسترس
بشر انجام شده باشد ، تا بتوان با علوم حصولي و ذهني يا تمرين هاي عملي آن
را انجام داد .
امر محال عقلي ، فاقد هر گونه مصداق خارجي است و حکايت از هيچ
مصداقي ندارد تا آن که از تحقق و واقعيت آن مصداق سخن به ميان آيد ، از اين
رو چون از امام صادق عليه السلام در مورد قدرت خداوند بر گنجاندن جهان در
پوسته تخم مرغ پرسش شد ، امام عليه السلام پاسخ فرمود : گر چه قدرت خداوند
نامتناهي است ؛ ليکن « و الذي سألتني لا يکون »[1]؛ آن چه تو از آن پرسش مي کني ، « لا شيء » است .
« لا شيء » نظير « عدم » يا مانند « اجتماع نقيضين » ، مفهومي است
که از هيچ مصداق خارجي و واقعي حکايت نمي کند و بر هيچ شيئي دلالت ندارد ،
به همين دليل از ذيل قدرت خداوند که بر همه اشيا قادر است ، نه به تخصيص ،
بلکه به تخصص خارج است ، زيرا اصلاً شيء نيست .
قرآن هم که کتابي آسماني است و در طي بيست و سه سال بر قلب مطهّر
رسول اکرم صلى الله عليه و آله و سلم نازل شده است و هيچ گونه اختلاف و
تهافتي در آن وجود ندارد ، يک محال عقلي نيست ، بلکه آوردنِ همانند آن ، يک
محال عادي است . شيخ طوسي در تبيان و به دنبال آن امين الاسلام طبرسي در
مجمع البيان و همچنين بسياري مفسّرين اهل سنت که معجزه را انجام يک محال
عقلي پنداشته اند ، در پي پاسخ به اين اشکال که قرآن محال عقلي نيست ، به
دنبال اثبات استحاله عقلي قرآن رفته اند ؛ حال آن که نه معجزه محال عقلي
است ، نه قرآن مصداق آن ، در عين حال که قطعاً معجزه است .
تنزّه قرآن از هر گونه اختلاف از يک سو ، و هماهنگي و انسجام آيات
آن با هم ، على رغم آن که در شرايط مختلف در طي بيست و سه سال تنظيم شده ،
از سوي